—Doctor, ¡qué tarde viene hoy! Tiene un montón de
llamadas pendientes, y además está a punto de llegar el señor Bersini; ya han
terminado de hacerle todas las pruebas y, aunque le han dicho que tiene una
salud de hierro, insiste en que le vea usted y...
—Maria, veré al señor Bersini en cuanto él llegue, pero
después anule
todas las citas. Durante unos días puede que no aparezca por la consulta;
vienen defuera viejos amigos y he de atenderles...
—Muy bien, doctor. ¿Hasta cuándo no debo de apuntarle
nuevas citas?
—No lo sé, ya se lo diré; puede que una semana, como
mucho dos... ¿Está mi hijo?
—Sí, y su hija también.
—Sí, ya la he visto. Maria, estoy esperando una llamada
del presidente de Investigaciones y Seguros. Pásemela aunque esté con el
señor Bersini, ¿entendido?
—Entendido, doctor, así lo haré. ¿Quiere que le ponga
con su hijo?
—No, no, déjele, debe de estar en el quirófano; ya le
llamaremos después.
Encontró los periódicos perfectamente ordenados encima
de la mesa del despacho. Cogió uno de ellos y buscó en las páginas del final.
El titular rezaba: «Roma: capital de la arqueología mundial». La
noticia daba cuenta de un congreso sobre los orígenes de la humanidad
auspiciado por la Unesco. Y allí, en la lista de asistentes, estaba el
apellido del hombre al que llevaban más de medio siglo buscando.
¿Cómo era posible que de repente estuviera allí, en
Roma? ¿Dónde había estado? ¿Acaso nadie tenía memoria? Le costaba entender
que aquel hombre pudiera participar en un congreso mundial promovido por la
Unesco.
Recibió a su antiguo paciente Sandro Bersini e hizo un
esfuerzo indecible para escuchar sus achaques. Le aseguró que tenía una salud
de hierro, lo que además era verdad, pero por primera vez en su vida no tuvo
reparos en no mostrarse solícito y le invitó amablemente a marcharse con la
excusa de que tenía otros pacientes esperándole.
El timbre del teléfono le sobresaltó. Instintivamente
supo que la llamada era de Investigaciones y Seguros.
El presidente de la agencia le explicó escuetamente el
resultado de aquellas primeras horas de investigación. Tenía a seis de sus
mejores hombres dentro de la sede del congreso.
La información que le transmitió sorprendió a Carlo
Cipriani. Tenía que haber algún error, salvo que...
¡Claro! El hombre al que buscaban era mayor que ellos,
y habría tenido hijos,nietos...
Sintió una punzada de decepción y de rabia; se sentía
burlado. Había llegado a creer que aquel monstruo había aparecido de nuevo y
ahora se encontraba con que no era él. Pero algo en su interior le decía que
estaban cerca, más de lo que habían estado nunca. De manera que pidió al
presidente de Investigaciones y Seguros que no dejaran la vigilancia, daba lo
mismo hasta dónde tuvieran que llegar y cuánto costara.
—Papá...
Antonino había entrado en el despacho sin que él se
hubiera dado cuenta.
Hizo un esfuerzo por recomponer el gesto porque sabía
que su hijo le observaba preocupado.
—¿Qué tal va todo, hijo?
—Bien, como siempre. ¿En qué pensabas? Ni te has dado
cuenta de que he entrado.
—Sigues con la misma mala costumbre que tenías de niño:
no llamas a la puerta.
—¡Vamos, papá, no lo pagues conmigo!
—¿Qué estoy pagando contigo?
—Lo que sea que te contraría... Te conozco y sé que hoy
no te han salido las cosas como esperabas. ¿Qué ha sido?
—Te equivocas. Todo va bien. ¡Ah! Puede que durante unos días no venga a la
clínica; ya sé que no hago falta, pero es para que lo
sepas.
—¿Cómo que no haces falta? ¡Uy, cómo estás hoy! ¿Se
puede saber por qué no vas a venir? ¿Vas a algún sitio?
—Viene Mercedes, y también Hans y Bruno.
Antonino torció el gesto. Sabía lo importantes que eran
los amigos para su padre, aunque éstos le inquietaban. Parecían unos viejos
inofensivos, pero no lo eran. Al menos a él siempre le habían infundido un
sentimiento de temor.
—Deberías casarte con Mercedes —bromeó.
—¡No digas tonterías!
—Mamá murió hace quince años y con Mercedes pareces
estar a gusto, ella también está sola.
—Basta, Antonino. Me voy, hijo...
—¿Has visto a Lara?
—Pasaré a verla antes de
irme.
|
- Chào bác sĩ. Hôm nay
ông đến trễ quá vậy. Có rất nhiều cuộc gọi đến tìm ông. À, ông Bersini chắc
cũng sắp đến rồi. Ông ấy
đã làm tất cả các xét nghiệm rồi, dù kết quả cho thấy ông ấy vẫn khỏe như vâm,
nhưng ông ấy vẫn khăng khăng muốn phải gặp bác sĩ và …
- Tôi sẽ thăm khám ông
Bersini ngay khi ông ấy đến, nhưng sau đó cô (1) hủy
tất cả các cuộc hẹn nhé, Maria. Chắc tôi sẽ không đến phòng mạch trong vài
ngày; Có vài người bạn cũ từ nước ngoài đến và tôi phải tiếp đón họ…
- Vâng, thưa bác sĩ.
Tôi phải ngưng đặt hẹn đến khi nào?
- Tôi cũng chưa biết
nữa. Tôi
sẽ cho cô biết sau. Có thể một tuần, mà cũng có thể là hai. Con trai tôi có
đây không?
- Thưa có, và có cả con
gái ông nữa.
- Ừ. Tôi đã gặp con bé.
Maria à, tôi đang đợi cuộc gọi của (2) giám đốc văn phòng
thám tử. Hãy chuyển máy cho tôi ngay cả khi ấy tôi đang ở cùng với ông
Besini. Cô hiểu chứ?
- Tôi hiểu, thưa bác
sĩ. Tôi sẽ làm vậy. Ông có muốn nói gì với con trai ông không?
- Không, kệ nó đi, nó
đang ở trong phòng mổ, chúng ta sẽ gọi nó sau.
Tìm thấy mấy tờ báo được sắp xếp ngăn nắp ngay trên bàn
làm việc, ông lấy một tờ rồi lật đến mấy trang cuối. Ông bắt gặp một tựa bài: “Roma: thủ
đô của thế giới khảo cổ”. Ở
đấy, trong danh sách những người tham gia có tên của kẻ mà họ đã tìm kiếm
suốt hơn nửa thế kỷ nay.
Làm sao mà hắn có thể bỗng dưng xuất hiện ở đó, ngay
tại Roma? Hắn đã ở đâu suốt thời gian qua? Lẽ nào không một ai biết? Việc hắn
có thể ham dự một hội nghị mang tính toàn cầu của UNESCO như vậy quả thật khó
hiểu.
Khi tiếp bệnh nhân lâu năm của mình, Sandro Bersini, Ông kiên nhẫn im lặng lắng nghe bệnh
nhân của mình rên rỉ. Cuối cùng
ông khẳng định với Bersini rằng sức khỏe của ông còn tốt lắm, và điều đó hoàn toàn đúng, nhưng đây
là lần đầu tiên trong đời ông không ngần ngại tỏ ra không chút kiên nhẫn và
nhã nhặn mời ông Bersini ra về, lấy lý do là ông còn bệnh nhân khác đang đợi.
Chiếc điện thoại bất chợt reo lên làm ông giật nảy
mình. Dựa vào bản năng, ông đoán biết rằng cuộc gọi này là từ văn phòng thám
tử.
Giám đốc văn phòng thám tử giải thích ngắn ngọn những
kết quả bước đầu điều tra được. Ông
cũng cho biết bên ông đã cài 6 nhân viên giỏi nhất tham gia vào hội nghị.
Thông tin vừa được chuyển đến làm Carlo Cipriani vô
cùng ngạc nhiên. Hẳn phải có sai lầm đâu đó, hay là…
Phải rồi. Người mà bọn họ đang tìm kiếm còn lão niên hơn cả họ. Và có thể hắn đã có con có cháu rồi cũng nên…
Ông cảm thấy giận dữ như là nạn nhân của một trò lừa
ngoạn mục, bị mang ra trêu chọc chế giễu. Ông cứ tưởng con quái vật ấy đã
xuất hiện trở lại nhưng sự thật hóa ra lại không phải vậy. Tuy nhiên, trong sâu thẳm,
ông tin rằng họ đã đang tiếp cận rất gần người đàn ông đó, thậm chí chưa bao
giờ gần hơn. Bởi thế,
ông yêu cầu Văn phòng thám tử tiếp tục theo dõi, đừng nề hà gì chuyện đó dù
có đến đâu và chi phí thế nào.
-
Cha
Antonino bước vào phòng mà Carlo Cipriani không hề hay
biết. Carlo Cipriani cố gắng lấy lại sự tự nhiên bởi ông biết con mình đã cảm
nhận được những lo lắng của ông.
- Mọi thứ ra sao rồi
con trai?
- Vẫn ổn như mọi khi
cha à! Cha đang nghĩ gì thế? Cha thậm chí còn không biết rằng con đã bước vào.
- Lớn rồi vẫn chứng nào
tật nấy. Vào phòng chẳng gõ cửa gì cả.
- Thôi mà cha. (3) Đừng đánh trống lảng với con.
- (4) Cha đáng
trống lảng gì?
- Thì chuyện làm cha
bực bội ấy… Con biết cha mà. Con biết hôm nay mọi chuyện không như mong đợi. Có chuyện gì vậy
cha?
- Con lầm rồi. Mọi thứ
vẫn rất tốt đẹp. À, (5) có thể trong vài ngày tới cha sẽ không đến phòng khám đâu. (6)Cha biết là vắng bố mọi việc cũng chả mất mát gì đâu,
nhưng mà ta chỉ muốn báo cho con biết thôi.
- Sao lại không mất mát
gì? Ấy,
hôm nay cha thế nào? Con hỏi sao cha không đi làm được không? Cha đi đâu ạ?
- Cô Mercedes sẽ đến
đây con à. Chú Hans & chú Bruno nữa.
- Mặt Antonino thoáng
nhăn lại. Vẫn biết rằng đối với cha anh, bạn bè vô cùng quan trọng, nhưng
những người này làm anh vô cùng lo lắng. Họ có vẻ là những ông bà già hiền
lành vô hại nhưng thực tế lại không phải vậy. Ít nhất là đối với riêng anh,
họ luôn đẩy anh vào cảm giác sợ hãi bất an.
- Cha phải cưới cô Mercedes
thôi – anh đùa.
-
Bây toàn ăn nói xàm
xí!
- Mẹ mất 15 năm rồi.
Con thấy cha cũng thích cô Mercedes. Cha ấy cũng độc thân mà.
- Vớ vẩn, cha đi đây con trai…
- Cha gặp Lara chưa?
- (7) Cha sẽ gặp
con bé trước khi đi.
|
Patio en Saigón
Vamos a escribir todas cosas en el mundo
domingo, 8 de junio de 2014
La biblia de Barro - Bản Kinh Thánh Bằng Đất (5)
Parte 6
A sus sesenta y cinco
años, Mercedes Barreda aún conservaba mucho de la belleza que había sido. Alta,
delgada, morena, de porte elegante y ademanes rotundos, imponía a los hombres.
Quizá por eso no se había casado nunca. Se decía a sí misma que jamás había
encontrado un hombre a su medida.
Era propietaria de una
constructora. Había hecho fortuna trabajando sin descanso y sin quejarse jamás.
Sus empleados la consideraban una persona dura pero justa. Nunca había dejado a
un obrero en la estacada. Pagaba lo que tenía que pagar, les tenía a todos
asegurados, se preocupaba de respetar escrupulosamente sus derechos. La fama de
dura seguramente le venía porque nadie la había visto reír, ni siquiera
sonreír, pero tampoco la habían podido acusar nunca de tener un gesto
autoritario ni de haber dicho una palabra más alta que otra. Sin embargo, había
algo en ella que imponía a los demás.
Vestida con un traje de
chaqueta color beis, y como única joya unos pendientes de perlas, Mercedes Barreda
atravesaba con paso veloz los pasillos interminables de Fiumicino, el
aeropuerto de Roma. Una voz anunciaba la llegada del vuelo de Viena en el que
viajaba Bruno, de manera que podían ir juntos a casa de Carlo. Hans había
llegado hacía una hora.
***
Mercedes y Bruno se
fundieron en un abrazo. Hacía más de un año que no se veían, aunque hablaban
por teléfono con frecuencia y se escribían por internet.
—¿Y tus hijos? —preguntó
Mercedes.
—Sara ya es abuela. Mi
nieta Elena ha tenido un niño.
—O sea, que eres bisabuelo.
Bueno, no estás mal para ser un vejestorio. ¿Y tu hijo David?
—Un solterón
empedernido, como tú.
—¿Y tu mujer?
—He dejado a Deborah
protestando. Llevamos cincuenta años peleándonos por lo mismo. Ella quiere que
olvide; no comprende que eso no podremos hacerlo jamás. No quería que viniera.
Sabes, aunque no quiere reconocerlo tiene miedo, mucho miedo.
Mercedes asintió. No
culpaba a Deborah por sus temores, tampoco el que quisiera retener a su marido.
Sentía simpatía por la esposa de Bruno. Era una buena mujer, amable y
silenciosa, siempre dispuesta a ayudar a los demás.
Deborah en cambio no la
correspondía con el mismo afecto. Cuando en alguna ocasión había visitado a
Bruno en Viena, Deborah la había recibido como una buena anfitriona pero no
podía ocultar el temor que le inspiraba «la Catalana», como sabía que la
llamaba.
En realidad era
francesa. Su padre había huido de Barcelona cuando estaba a punto de terminar
la Guerra Civil española. Era anarquista, un hombre bueno y cariñoso. En
Francia, como tantos otros españoles, cuando los nazis entraron en París se
incorporó a la Resistencia; en ella conoció a la madre de Mercedes, que hacía
de correo, y se enamoraron; su hija nació en el peor momento y en el peor lugar.
Bruno Müller acababa de
cumplir setenta años. Tenía el cabello blanco como la nieve y la mirada azul.
Cojeaba, por lo que se ayudaba de un bastón con el mango de plata. Había nacido
en Viena. Era músico, un pianista extraordinario, como también lo había sido su
padre. La suya era una familia que vivía por y para la música. Cuando cerraba
los ojos, veía a su madre sonriendo mientras tocaba el piano a cuatro manos con
su hermana mayor. Hacía tres años que se había retirado; hasta entonces Bruno
Müller había sido considerado uno de los mejores pianistas del mundo. También
su hijo David se había entregado en cuerpo y alma a la música; su vida era el
violín, aquel delicado Guarini del que jamás se separaba.
jueves, 29 de mayo de 2014
La Biblia de Barro - Bản Kinh Thánh Bằng Đất (4)
Parte 4
Era mediodía. Pensó que aún le quedaba
tiempo para pasar por la clínica y pedir a su secretaria que le anulara todas
las citas de los próximos días. A la mayoría de sus pacientes ya les atendía
su hijo mayor, Antonino, pero algunos viejos amigos insistían en que fuera él
quien dijera la última palabra sobre su estado de salud. No se quejaba,
porque eso le mantenía activo y le obligaba a seguir estudiando todos los
días la misteriosa maquinaria del cuerpo humano.
Aunque él sabía que lo
que de verdad le mantenía vivo era el doloroso deseo de saldar una cuenta. Se
había dicho a sí mismo que no podía morir hasta hacerlo, y esa mañana en el
Vaticano, mientras se dirigía al confesionario, le iba dando gracias a Dios
por haberle permitido vivir hasta aquel día.
Sintió un dolor agudo en
el pecho. No, no era el aviso de un infarto: era angustia, sólo angustia y
rabia contra ese Dios en el que no creía pero al que rezaba e increpaba,
seguro de que no le oía. Se puso de peor humor al encontrarse de nuevo
pensando en Dios. ¿Qué tenía él que ver con Dios? Nunca se había ocupado de
él. Nunca. Le había abandonado cuando más le necesitaba, cuando creía
inocentemente que bastaba con tener fe para salvarse, escapar del horror.
¡Qué estúpido había sido! Seguramente ahora pensaba en Dios porque a los
setenta y cinco años uno sabe que está más cerca de la muerte que de la vida
y en el centro del alma, ante el viaje inevitable hacia la eternidad, se
encienden las alarmas del miedo.
Pagó el taxi, y esta vez
sí que recogió el cambio. La clínica, situada en Parioli, un barrio tranquilo
y elegante de Roma, era un edificio de cuatro pisos en el que trabajaban una
veintena de especialistas, además de otros diez facultativos de medicina
general. Era su obra, fruto de la voluntad y el esfuerzo. Su padre se habría
sentido orgulloso de él, y su madre... notó que se le humedecían los ojos.
Su madre le habría abrazado
con fuerza, susurrándole que no había nada que él no pudiera alcanzar, que la
voluntad lo puede todo, que...
—Buenos días, doctor.
La voz del portero de la
clínica le devolvió a la realidad. Entró con paso firme, erguido, y se
encaminó hacia su despacho, situado en la primera planta. Fue saludando a
otros médicos y estrechando la mano de algún paciente que le paraba al
reconocerlo. Sonrió al verla. Al fondo del pasillo se dibujaba la silueta
esbelta de su hija. Lara escuchaba pacientemente a una mujer temblorosa que
agarraba con fuerza la mano de una adolescente. Hizo un gesto de cariño a la
jovencita y se despidió de la mujer. No le había visto y él no hizo nada para
hacerse notar; más tarde se pasaría por su consulta. Entró en la antesala de
su despacho. Maria, su secretaria, levantó los ojos del ordenador.
|
Parte 4
Lúc này đã là giữa trưa. Ông nghĩ rằng mình vẫn còn thời gian
để tạt qua phòng khám và bảo cô thư ký hủy tất cả các cuộc hẹn trong
những ngày tới. Phần lớn khách hàng của ông đã được Antonino thăm khám, tuy
nhiên một vài người bạn cũ của ông lại cứ muốn ông là người cho ý kiến sau
cùng về tình trạng sức khỏe của họ. Ông không phàn nàn gì, bởi điều đó giữ
ông luôn làm việc và buộc ông ngày qua ngày phải không ngừng học hỏi về cơ
chế hoạt đông của cơ thể người.
Thực chất, duy trì cuộc sống như vầy rất vất vả, và ông vẫn mong muốn kết
thúc mọi chuyện. Ông đã tự nhủ với lòng rằng mình không thể nhắm mắt
xuôi tay cho đến khi nào hoàn thành được việc đó, và sáng hôm nay tại
Vatican, trong lúc tiến đến buồng giải tội, ông cũng cảm tạ chúa đã cho phép ông
sót đến ngày hôm nay.
Nơi lồng ngực ông bỗng nhói đau. Không, đây chắc chắn không phải là dấu
hiệu của một cơn nhồi máu cơ tim. Ông bắt đầu lo lắng, chỉ đơn thuần lo lắng
và giận dữ với Chúa trời. Tuy ông không có đức tin nhưng ông vẫn cầu nguyện
và thậm chí trách Ngài, lòng chắc rằng Ngài không bao giờ nghe được lời ông. Ông
thầm mỉa mai khi nghĩ về Chúa. Rằng ông có can hệ gì với Chúa chứ? Ngài có
bao giờ quan tới ông đâu. Chưa bao giờ. Người
đã bỏ rơi ông khi ông cần Người nhất, khi ông ngây thơ tin rằng chỉ với đức
tin là đã đủ để được cứu vớt, để vượt qua nỗi thống khổ. Ông tự nhủ mình đã
từng ngu muội xiết bao. Hẳn
lúc này ông nghĩ đến Chúa bởi vào cái tuổi 75 ai cũng biết mình đã thập tử
nhất sinh và tận sâu trong tâm khảm, trước
chuyến du hành ngàn thu khhắn thể tránh khỏi, thì nỗi sợ hãi bắt đầu gióng
lên hồi chuông cảnh báo.
Trả tiền taxi, và lần này thì ông đợi tiền thối.Tọa lạc lại
Parioli, một khu vực yên tĩnh và rất đỗi thanh lịch ở Roma, phòng khám là một
tòa nhà 4 tầng, nơi có 20 bác sĩ chuyên khoa và 10 dược sĩ đang làm việc. Đây
chính là công trình của đời ông, là thành quả có được nhờ ý chí và nỗ lực.
Cha ông đã rất tự hào về ông và mẹ ông… mắt ông giờ đấy bỗng thấm đẫm nước mặt.
Mẹ ông đã từng ôm ông trong vòng tay thật chặt, nhẹ nhàng thủ thỉ vào tai ông rằng không có gì
là ông không thể vươn tới được, rằng ý chí của ông có để làm được tất cả,
rằng…
Chào bác sĩ – lời chào của người gác cửa phòng khám đã kéo ông về với
thực tại. Ông thẳng lưng
bước từng bước dứt khoát vào trong, và ông đi thẳng về phía phòng làm việc
trên tầng một. Vừa đi ông vừa chào những bác sĩ khác và siết tay vài bệnh
nhân khi họ níu ông lại khi nhận ra ông. Ông mỉm cười khi thấy cô. Bóng dáng mảnh khảnh
của con gái ông ở phía cuối hành lang. Cô Lara
đang kiên nhẫn lắng nghe một phụ nữ run rẩy, lúc này đang nắm chặt tay một
thiếu nữ. Cô trìu mến chạm vào cô bé rồi tạm biệt người phụ nữ. Lara
không thấy ông, và ông cũng không gây bất kỳ sự chú ý nào; ông sẽ gặp cô để
hỏi han sau. Ông vào gian trước phòng làm việc. Cô thư ký của ông, cô Maria,
ngước mắt khỏi màn hình vi tính.
|
La Biblia de Barro - Bản Kinh Thánh Bằng Đất (3)
Parte 3
—Carlo,
me voy al aeropuerto, cojo el primer avión que salga para Roma, no me puedo
quedar aquí...
—Mercedes,
no te muevas hasta que te llame, no podemos cometer errores. No escapará,
confía en mí.
Colgó
el teléfono sintiendo la misma angustia que había notado en la mujer.
Conociéndola, no descartaba que en dos horas le llamara desde Fiumicino.
Mercedes era incapaz de quedarse quieta y esperar, y en aquel momento menos
que nunca. Marcó un número de teléfono de Bonn y esperó impaciente a que
alguien respondiera.
—¿Quién
es?
—¿El
profesor Hausser, por favor?
—¿Quién
le llama?
—Carlo
Cipriani.
—¡Soy
Berta! ¿Qué tal está usted?
—¡Ah,
querida Berta, qué alegría escucharte! ¿Cómo están tu marido y tus hijos?
—Muy
bien, gracias, con ganas de volver a verle, no se olvidan de las vacaciones
que pasamos hace tres años en su casa de la Toscana, nunca se lo agradeceré
bastante, nos invitó en un momento en que Rudolf estaba al borde del
agotamiento y...
—Vamos,
vamos, no me des las gracias. Estoy deseando volver a veros, estáis siempre
invitados. Berta, ¿está tu padre? La mujer percibió el apremio en la voz del
amigo de su padre e interrumpió la
charla
no sin cierta preocupación.
—Sí,
ahora se pone. ¿Está usted bien? ¿Pasa algo?
—No,
querida, nada, sólo quería charlar un rato con él.
—Sí,
ahora se pone. Hasta pronto, Carlo.
—¡Ciao,
preciosa!
No
pasaron más que unos breves segundos antes de que la voz fuerte y rotunda del
profesor Hausser le llegara a través de la línea telefónica.
—Carlo...
—Hans,
¡está vivo!
Los
dos hombres se quedaron en silencio, cada uno escuchando la respiración
cargada de tensión del otro.
—¿Dónde
está?
—Aquí,
en Roma. Le he encontrado por casualidad, hojeando un periódico. Sé que no te
gusta internet, pero entra y busca cualquier periódico italiano, en las
páginas de cultura, allí le encontrarás. He contratado a una agencia de detectives
para que le vigilen las veinticuatro horas y le sigan vaya a donde vaya si
deja Roma. Nos tenemos que ver. Ya he hablado con Mercedes, ahora llamaré a
Bruno.
—Iré
a Roma.
—No
sé si es buena idea que nos veamos aquí.
—¿Por
qué no? Él está ahí y tenemos que hacerlo. Vamos a hacerlo.
—Sí.
No hay nada en el mundo que pueda impedírnoslo.
—¿Lo
haremos nosotros?
—Si
no encontramos a alguien sí. Yo mismo. He pensado en ello durante toda mi
vida, en cómo sería, qué sentiría... Estoy en paz con mi conciencia.
—Eso,
amigo mío, lo sabremos cuando haya acabado todo. Que Dios nos perdone, o que
al menos nos comprenda.
—Espera,
me llaman por el móvil... es Bruno. Cuelga, te volveré a llamar.
—¡Carlo!
—Bruno,
te iba a llamar ahora...
—Me
ha llamado Mercedes..., ¿es verdad?
—Sí.
—Salgo
inmediatamente de Viena para Roma, ¿dónde nos vemos?
—Bruno,
espera...
—No,
no voy a esperar. Lo he hecho durante más de sesenta años y si él ha
aparecido no voy a esperar ni un minuto más. Quiero participar, Carlo, quiero
hacerlo...
—Lo
haremos. De acuerdo, venid a Roma. Llamaré otra vez a Mercedes y a Hans.
—Mercedes
se ha ido ya al aeropuerto, y mi avión sale de Viena dentro de una hora. Avisa a Hans.
—Os espero en casa.
|
Parte 3
|
Suscribirse a:
Entradas (Atom)